Το βράδυ της 21ης Απριλίου του 1996 ήταν ιστορικό για την Ιταλική Αριστερά. Το Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς καταλάμβανε την πρώτη θέση και η Ελιά συγκέντρωνε ένα τόσο μεγάλο ποσοστό ώστε ο επόμενος πρωθυπουργός να είναι ο Ρομάνο Πρόντι. Μέσα στο γενικό ενθουσιασμό για το «Πρώτη φορά Αριστερά» στην Ιταλία, μία ηλικιωμένη συντρόφισσα προσέγγισε τον επικεφαλής του κόμματος, Μάσιμο Ντ’ Αλέμα και του είπε: «Σύντροφε γενικέ γραμματέα αυτό είναι ένα καλό ποσοστό για να οργανώσουμε μία δυνατή αντιπολίτευση.» Δεν της περνούσε καν από το μυαλό ότι το κόμμα που στήριζε τόσα χρόνια μπορούσε να γίνει κυβέρνηση. Ανάλογο συναίσθημα είχα κι εγώ το βράδυ της Κυριακής.
Ψηφίζω Συνασπισμό και ΣυΡιζΑ από τότε που απέκτησα εκλογικά δικαιώματα. Τα βράδια των εκλογών με έβρισκε το ξημέρωμα περιμένοντας να δω αν θα μπει στη Βουλή. Έχω ακούσει άπειρες φορές το επιχείρημα της χαμένης ψήφου από φίλους ΠαΣοΚους. Κατά τη διάρκεια εκείνων των 60 λεπτών που η ΝΔ ήταν κυβερνηση το 2000, θυμάμαι συγγενείς μου να με κατηγορούν γιατί βγαίνει ο Καραμανλής και έρχεται η επάρατος δεξιά. Την ίδια στιγμή, φίλοι μου που ψηφίζουν ΚΚΕ και ΑντΑρΣυΑ “ρεφόρμα” με ανεβάζουν, ρεβιζιονιστή με κατεβάζουν.
Με άλλα λόγια, ανήκω σε αυτό το 4,5% που θέλει το χωρισμό εκκλησίας-κράτους· που πιστεύει ότι το σύμφωνο συμβίωσης πρέπει να επεκταθεί σε ομόφυλα ζευγάρια· που θεωρεί ότι πρέπει να κατέβουν οι εικόνες από τους δημόσιους χώρους· που υποστηρίζει ότι το ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ πρέπει να επιλυθεί με κοινά αποδεκτό συμβιβασμό που θα εμπεριέχει γεωγραφικό προσδιορισμό· που προκρίνει μία λύση του Κυπριακού με διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία όπως ήταν το Αννάν· που οραματίζεται το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας με δημοκρατικά μέσα· αλλά μέχρι να συμφωνήσουμε σε αυτόν, επιδιώκει να εφαρμοστούν πολιτικές που περιορίζουν δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου. Ανήκω δηλαδή σε αυτήν την κοινωνική ομάδα στην οποία δε ήθελε να παραδώσει την Ελλάδα ο Σαμαράς, ο Βορίδης, ο Άδωνις και ο Ντινόπουλος.
Προφανώς, ξέρω ότι αυτές οι απόψεις είναι μειοψηφικές στην ελληνική κοινωνία. Και γνώριζα ότι για να γίνει ο ΣυΡιζΑ μαζικός, θα έπρεπε να λειανθούν αρκετές από τις θέσεις του, να γίνουν ιδεολογικοί συμβιβασμοί και να δημιουργηθούν συμμαχίες με ευρύτερες κοινωνικές ομάδες και κόμματα που ούτε κατά διάνοια δε συμμερίζονται τα περισσότερα από τα παραπάνω. Αυτό ως ένα βαθμό είναι τόσο θεμιτό όσο και αναμενομένο για ένα κόμμα εξουσίας. Ως ποιο βαθμό όμως; Ποιο είναι εκείνο το σημείο που οι συμβιβασμοί είναι τόσο πολλοί ώστε να αλλοιώνεται η φυσιογνωμία ενός κόμματος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς;
Μήπως είναι όταν οι επισκέψεις σε θρησκευτικούς ηγέτες γίνονται πολύ συχνές και η συμμετοχή σε θρησκευτικές εορτές με πέταγμα περιστεριού η νέα μόδα; Μήπως όταν υπάρχει υπαναχώρηση από θέσεις που σχετίζονται με τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών στην υιοθεσία; Μήπως όταν μετατίθενται για ευθετότερο χρόνο πολιτικές τομές όπως ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους και η υιοθέτηση της απλής αναλογικής ως εκλογικού συστήματος; Μήπως όταν στελέχη που έχουν λαμπρύνει με την πορεία τους το κόμμα του Καμμένου γίνονται δεκτά μετά βαΐων και κλάδων; Μήπως όταν προκρίνεται συγκυβέρνηση με ένα κόμμα με το οποίο μας χωρίζει πολιτισμική άβυσσος όπως είπε ο Τσίπρας;
Η συγκεκριμένη κριτική δε γίνεται γιατί πιστεύω στην ιδεολογική καθαρότητα. Η πολυφωνία που ανέκαθεν υπήρχε στην ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά, μου φαινόταν πάντα ως ένα από τα πιο γοητευτικά χαρακτηριστικά της. Γίνεται γιατί θεωρώ απόλυτα αναγκαίο ο ΣυΡιζΑ να χρησιμοποιήσει τη σπάνια ευκαιρία της διακυβέρνησης για να εισάγει εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που αποτελούν πάγια και διαρκή αιτήματα της Αριστεράς. Αν αντί να αλλάξει δραστικά το υπόδειγμα της διακυβέρνησης της χώρας, απλά διαχειριστεί την εξουσία, θα είναι μία από τα ίδια αν όχι χειρότερα.
Τον Ιούλιο του 2008, ο τότε νεοεκλεγείς Πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας επισκέφτηκε την Κύπρο και συνάντησε το Χριστόφια για να δει από κοντά «πως είναι ένας Αριστερός Πρόεδρος» όπως είχε δηλώσει. 6 χρόνια μετά ξέρουμε ότι η προεδρία Χριστόφια διέψευσε τις προσδοκίες του κυπριακού λαού όχι μόνο για ένα εναλλακτικό τρόπο διακυβέρνησης αλλά και για επίλυση του εθνικού προβλήματος. Άφησε μία χώρα σε μάλλον χειρότερη κατάσταση από ότι τη βρήκε και την Κυπριακή Αριστερά βαθιά πληγωμένη. ‘Οπως πληγωμένη και κατακερματισμένη άφησαν την Ιταλική Αριστερά οι διάφορες ακροβασίες του Ντ’Αλέμα. Ελπίζω λοιπόν το βράδυ της Κυριακής -κάπου ανάμεσα στα πανηγύρια για αυτή την ιστορική νίκη- κάποια ηλικιωμένη συντρόφισσα να προσέγγισε τον Αλέξη και να του είπε: «Σύντροφε Πρόεδρε αυτό είναι ένα καλό ποσοστό για να κάνουμε όσα πιστεύουμε τόσα χρόνια.»
This article was first published in Greeklish on 28 January 2015